♥♥داستان پلیسی جنایی♥♥

مقدمه
از نور می آیم....
نفس می کشم....
چشم باز می کنم....
زندگی می کنم.....
و....
به سوی تاریکی می دوم....
با قلبی بسان سنگ....
در تاریکی شناور می شوم....
مهربانی را سر در قلبم بر دار می آیزم....
چاقو را در قلب محبت میزنم و .....
سه گلوله حرام انسانیت مینمایم....
در تاریکی می رقصم....
چشمانم را میبندم....
نفس نمی کشم....
نفسش را می گیرم....
چشم هایش را تا ابدیت بسته نگاه میدارم....
در میان نور و غرق در تاریکی می رقصم....
رقصی تلخ در میان دریایی از نفس های گرفته شده.... چشمان همیشه بسته و..... انسانیت های خاک شده....
چشمانم را نمیبندم....
نفسی میکشم و....
نفس ها میگیرم....
چشم ها بسته می شوند برای ابدیت....
با چشم باز میگیرم!
نفس انسانیت را...
و چشمان مهربانی را برای همیشه...
و مردم را میکشم!
با چشمان باز و در تاریکی قلبم....
کمی خستگی در کرد.نفس عمیقی کشید و منتظر شد.روی سطح سرد پشت بوم تو هوای پاییزی دراز کشیدن این سختی ها رو هم داشت.بالاخره انتظارش سر اومد.نیمچه لبخندی رو لباش نشست.یه چشمش رو بست و اون یکی رو هم پشت دوربین تفنگش. به هدفش خیره شد.آروم گفت- از اون ماشین شیکت بیا پایین دیگه.
هدف انگار منتظر حرفش بود چون از ماشین خارج شد.دستش رو روی ماشه تفنگ شکاریش گذاشت و ثانیه ای بعد صدای خفه ای شنیده شد و مرد روی زمین افتاد.کسی توی کوچه نبود.وسایلش رو جمع کرد و سریع از ساختمون خارج شد.مرد به آسونی مرده بود. تا یه مسافتی رو دوید.وقتی مطمئن شد کاملا از محل حادثه دور شده و به یه جای شلوغ رسیده نفس عمیقی کشید.دستی برای ماشین های عبوری تکون داد.سوار ماشینی شد که مردی راننده بود و یه زن هم عقب نشسته بود.
- کجا پیاده می شی؟
- نیاوران.
راننده دیگه چیزی نگفت.چند دقیقه بعد صدایش سکوت رو شکست- همینجا...
راننده نگه داشت- می شه پونصد تومن.
پول رو داد و وارد کوچه ی محل سکونتش شد.جلوی در خونه ش ایستاد.کلید رو از جیبش در آورد و در رو باز کرد.در رو پشت سرش بست و سویشرت گشاد کلاه دارش رو از تنش درآورد و به جالباسی آویزون کرد.کیف بزرگش که هر کی نمی دونست فکر می کرد توش گیتاره رو کنار در گذاشت.خودش رو پرت کرد روی مبل و کنترل تلوزیون رو برداشت.شروع کرد به عوض کردن کانال ها.جند دقیقه بعد غرغر کردنش شروع شد.
- خاک بر سرتون با این برنامه های آب دوغ خیاری...
آخرین شبکه ای که دید داشت فیلم لئون رو نشون می داد.توجه ش جلب شد و تا اخرش رو دید.آخرش با بی تفاوتی گفت.
- یه فیلم مثل بقیه فیلم ها...
از جاش پرید و رفت تو اشپزخونه.در یخچال رو باز کرد و دو تا تخم مرغ برداشت و نیمرو کرد.شامش که تموم شد ظرف رو شست و رفت سمت حموم.موهاش رو که با کش بسته بود باز کرد و طبق عادتش چند بار سرشو تکون داد.از حموم که دراومد خیس خیس بود.عادت نداشت خودشو با حوله خشک کنه.موبایلشو رو برداشت و شماره گرفت.
صدای خشنی جواب داد - بله؟
- با اربابت کار دارم نره خر.
- کی هستی؟
- اربابت می دونه.
- می گم کی هستی؟
- می گم اربابت می دونه...بده گوشی رو بهش.
مرد غرغر کرد و چند لحظه بعد صدای مردی توی گوشش پیچید- بله؟
- بلا!!!
- توئی؟
- نخیر دختر دایی پسر عمومه.
- چه خبر؟
- دوستت با مغز خورد زمین.
- صدمه چقدر بود؟
- صد در صد.
- پول بیمارستان رو کجا باید بدم.
- جلوی پارک همیشگی
- خودت می گیری؟
- آره.
- کی بیاره؟
- خودت.
- باشه.فردا می بینمت.راس ساعت 9 صبح.
تماس رو قطع کرد.باید رمزی حرف می زد.احتیاط شرط عقله.رفت تو رخت خواب.به دقیقه نکشیده خوابش برد.
- یگانه...یگانه...یاشارو کشتن...یاشارو کشتن...یگانه.

خوابش برد و دیگه کابوس ندید.البته کابوس دیدن که کار هر شبش بود.صبح ساعت 7 از جاش بلند شد و همه کاراشو که انجام داد.یه کلاه گیس مشکی گذاشت رو سرش و نصفشو ریخت تو صورتش.عینکی هم زد به چشمش و یه اسلحه هم گذاشت تو کیفش محض احتیاط. یه ربع به قرار مونده بود که رسید به پارک.تیپش ضایع نبود فقط موهای تو صورتش تو چشم می زد.یه مانتوی مشکی با شلوار جین. روی صندلی نشست و شروع کرد به بازی با زپ کیفش.چند دقیقه نگذشته بود که صدای پای یکی اومد و بعد بوی عطرش.از این عطرش نفرت داشت و برای همینم تو ذهنش مونده بود.دید نیومد کنارش بشینه آروم گفت – نمیای؟برم؟
خندید- کجا بری؟ کار داریم حالا حالاها.
از بین موها دید اومد کنارش نشست- خوب چه خبر؟
- خبر و مرض...می دی یا برم؟
- ای بابا چقدر اصرار داری؟ باشه. توی اون کیف سامسونتیه که بغلت گذاشتم.
نگاهی به کیف کرد.آهی از سر ناامیدی کشید- تو نمی فهمی یه زن با یه کیف سامسونت یه مقدار ضایعست؟
- دیگه ببخشید.مطمئنی مرده؟
- مگه اینکه گلوله از سرش کمونه کرده باشه.
- مثل همیشه عالی.
- بعله می دونم.به امید هرگز ندیدنت.
- مگه نمی خوای دیگه با ما کار کنی؟
- نه دیگه کافیه. دو سه تا پروژه باهاتون بودم.یه کم تنوع لازم دارم.
از جاش بلند شد و کیف رو برداشت و به سرعت به خونه ش برگشت.کلاه گیس رو برداشت.عینکو پرت کرد روی جاکفشی.اسلحه طلایی رنگشو توی یه کیف دیگه گذاشت و کیف رو برداشت.شال مشکیشو عوض کرد و یه شال سفید انداخت رو سرش.موبایلشو برداشت و دوباره رفت بیرون.کنار خیابون وایستاد و به ماشینی که جلوش توقف کرد گفت- تجریش؟
پسری که پشت فرمون نشسته بود زل زد بهش- آره می رم.
مسافری تو پیکان سفیدرنگ نبود.در رو تقریبا کوبید.10 دقیقه بعد با وجود ترافیک تجریش بودند.اصلا حوصله پیاده روی نداشت.
- چقدر می شه؟
- شما بده هزار.
تعجب کرد- مگه سر گردنه ست؟
- می دونی چقدر ترمز کردم؟ لنتم داغون شد...
- باشه بابا.
یه هزار تومنی از توی کیف پول مشکیش کشید بیرون و انداخت روی صندلی کمک راننده.توی ایستگاه اتوبوس تقریبا ده دقیقه ای معطل شد تا بالاخره اتوبوسی که داشت از فرط وجود آدم توش می ترکید اومد.یه تعداد خارج شدند و یگانه سوار شد.کنار پنجره ایستاده بود که متوجه شد کیفش تکون خورد.برگشت و دختری رو دید که حدس زد یه ذره از خودش کوچکتره.اهمیتی نداد ولی بالاخره مچش رو گرفت.دختر هم فهمید خودشو لو داده.یگانه مچش رو گرفت و آروم طوری که فقط دختر بشنوه گفت
- به نفع خودته که دست توی این کیف نکنی...عاقبت خوبی نداره.
- ببخشید.
- سعی کن که دیگه تکرار نشه.
نفسس صداداری کشید و به پنجره تکیه داد.سنگینی نگاهی رو حس کرد و چشماش رو باز کرد.یه پسر رو دید که تو فاصله یه متریش ایستاده بود.چشم غره ای رفت اما پسر از رو نرفت.همیشه از این حالت بدش میومد.اشاره ای به پسر کرد.پسر جلو اومد.
- شماره بدم؟
- یه جای دیگه رو نگاه نکنی چشماتو درمیارم...شک نکن.
- چقدر خشن!
- خیلی خشن.سعی کن زیاد خودتو درگیر اینو اون نکنی.
- تو خیلی خوشگلی.
یگانه با حرص بهش نگاه کرد- فارسی می فهمی؟
- چرا عصبی می شی؟واقعیت رو گفتم.
- ببین بعضی از این واقعیت ها ممکنه سرتو به باد بده.
- تو ظریف تر از اونی هستی که بخوای به کسی صدمه بزنی.
یگانه پوزخندی زد و وقتی دید یه صندلی خالی شده خودش را از پسرک دور کرد و روی ان نشست.

- چرا رفتی؟
یگانه طاقت نیاورد- ببین تو خیلی پررویی...واست گرون تموم میشه ها.
تو دلش از پسرک می خواست بحث رو تموم کنه تا یه وقت اونجا حموم خون راه نیفته.خوشبختانه به ایستگاه موردنظرش رسیده بود. نفس راحتی کشید و پول رو پرداخت کرد و پیاده شد.کمی راه رفت تا بالاخره رسید.پشت یه درخت وایستاد و به در خونه ای خیره شد.در خونه ای که همیشه فکر می کرد حالش از اونجا به هم می خوره.احساس الانش هم همین بود.در خونه پدریش باز شد و یه مرد بیرون اومد.یه مردی که دخترش ناپدید شده بود.یگانه نفس بلندی کشید و بیشتر پشت درخت قایم شد.بعد یه پسر اومد بیرون.یاسین بود.زیر بغل پدرشو گرفت و با هم سوار ماشین شدند.از همون جا نامادریش رو تشخیص داد که نصفه نیمه از در خونه خودشو بیرون آورده بود..مثل بچه ای شده بود که پدرش بیرونش می کنه و بچه چشمش به خونه س تا کی پدرش در رو باز کنه تا به یا جای اشنا برگرده اما...نه آشنا...اون خونه هیچوقت واسه یگانه آشنا نبود..ماشین یاسین از جلوش رد شد.وقتی که ماشین تو پیچ کوچه ناپدید شد از پشت درخت کنار رفت و راه افتاد.یه ساعت بعد به خونه رسید.تلفنش زنگ خورد.
- بله؟
- سلام جوجه.
- فرمایش؟
- بعدی رو بگیر.
- یه ذره بهم فرجه بده.
- نه...همین فردا.
- از آخرین بار فقط یه هفته گذشته.
- مهم نیست.نیم ساعت دیگه اطلاعات برات میاد.
- باشه.
گوشی رو قطع کرد.رفت تو آشپزخونه دلبازش و یه قهوه درست کرد.قهوه رو که خورد زنگ در زده شد.از چشمی مخاطبش رو شناخت و بعد در رو باز کرد.مرد کوچک اندام بسته ای رو تو دستای یگانه چپوند و تو یه ثاثنیه سوار موتورش شد و رفت.انگار عجله داشت.یگانه نشست و بسته رو باز کرد.عکس یه مرد توش بود.همه محتویات رو روی میز ریخت.
زیرلب گفت- خوب...جناب سرهنگ منصور تهرانی.53 ساله.معاون اداره مبارزه با مواد مخدر...به به چه سمتی.حتما با اینا کل کل کرده که باید بمیره.خوب...مثل اینکه فقط مرگ می خوان و بس.یه دختر جوون داره به اسم زهرا.زنش ده سال پیش به مرگ طبیعی مرده.خب خیلی ضایعه اگه برم و اسلحه مو بگیرم سمتش...یه لحظه نگذشته یه لشکر نامرئی سوراخ سوراخم می کنن.بهترین راهو انتخاب می کنم.
پوزخندی زد و به اتاقش رفت و چند دقیقه بعد با وسایلی برگشت و تمومش رو با احتیاط روی زمین چید.4 ساعت بعد به بمب ساعتی دست سازش با افتخار خیره شده بود و به خودش آفرین می گفت.
- فردا منصور خان وقتی بره سوار ماشینش بشه استارت نزده می ره رو هوا.
لبخندی روی لب هاش نشست.هیچ احساسی نداشت.دوباره تلوزیون رو روشن کرد.اخبار رو دید و فیلمی خارجی نگاه کرد و بعد به رخت خواب رفت.چشماش رو بست.
- یگانه...یگانه.
- یاشار؟
- آره...چرا اینجایی؟
- باید کجا باشم؟
- نزدیک من نباش.
- چرا؟
- تو گناه کاری...حق اینجا بودن رو نداری...از اینجا دور شو.
یاشار فریاد کشید و یگانه به آتش کشیده شد.دوباره از خواب پرید.دستی به صورتش کشید و دوباره به خواب رفت.از خواب که بیدار شد صبحانه مفصلی خورد.تمام برنامه از قبل چیده شده بود و فقط یگانه رو کم داشت.بمبمش رو اروم توی کیفش گذاشت.سویشرت گشادش رو پوشید و شلوار جینش رو پاش کرد و کلاه سویشرت رو هم انداخت روی سرش.موهای بلندش رو زیر سویشرت پخش کرده بود تا کسی متوجه دختر بودنش نشه.از خونه اومد بیرون و وقتی از تاکسی پیاده شد که نزدیک خونه هدفش بود.ماشین شناسایی شده بود.یه آر دی.ماشین رو پیدا کرد.به تمام کوچه نگاه کرد.تمام خونه ها.کسی نبود.تازه اول صبح بود.بمبش رو جاسازی کرد. از اونجا دور شد و 20 متر آنطرف تر وایستاد.عادت داشت قربانیش رو موقع مرگ ببینه.
- اینم از سرهنگ خودمون.چه وقت شناسه.
لبخندی زد.بمب راس ساعت 7 صبح منفجر می شد.انگار که آهنگی رو زمزمه می کنه گفت- سه و سه و سه.دو و دو و دو.یک و یک و یک.و بنگ.صدای کر کننده ای همه جا رو فرا گرفت و دو ثانیه بعد صدای جیغ...حتما صدای زهرا بود.خواست رد بشه که زهرا دیدش.
- آقا...آقا ...زنگ بزنین پلیس...آقا.
درنگ درست نبود.زهرا دیده بودش.دوید سمت دختر.هنوز کسی نیومده بود.شاید ده ثانیه از انفجار گذشته بود.اسلحه طلایی اش رو درآورد و سمت زهرا گرفت.ثانیه ای بعد زهرا روی زمین افتاده بود.به سرعت از اونجا دور شد و به خونه ش برگشت.دو ساعت بعد خبر از تلوزیون پخش شد.
- همه دارن لعن و نفرینم می کنن الان.
خبرنگار با مردی شروع به صحبت کرد.چشمای مرد سرخ بود.
- جناب سرگرد رضایی...مدرکی بدست آوردین در مورد کسی که بمب رو گذاشته.
- بله...به همین زودی دستگیرش می کنیم.
یگانه داد زد- هیچ غلطی نمی تونین بکنین.
- یکی از همسایه های سرهنگ یه نفر رو دیده که به دختر سرهنگ بعد از حادثه شلیک کرده.
یگانه با بهت گفت - چی؟

- اطلاعات ببشتر رو درصورت موافقت مافوقم بعدا دراختیارتون می زارم.
- سرگرد...یه سوال دیگه...هیچ گروهی تا به حال مسئولینت سوء قصد رو به عهده گرفته؟
- خیر.
قبل از اینکه خبرنگار سمج دوباره سوال کنه سرگرد رضایی از محدوده دید دوربین خارج شد.یگانه تلویزیون رو خاموش کرد و کنترلش رو پرت کرد- گندت بزنن.
گوشیش زنگ خورد- بله؟
- گند زدی که.
- من...
- من نداره.احتمال این که بگیرنت 60 درصده.
- اونا فقط یه آدمو دیدن.نمی دونن من کیم.
- من دیگه تو رو نمی شناسم...و مطمئن باش تو واسه گروه یه خطری.
- گمشو.
- مرگت رسیده یگانه.
- مردک روانی...اونا از من هیچی ندارن.
- من که چیز دیگه ای دیدم.
- پس برو چشماتو معالجه کن.و اگر هر کدوم از اون نره خرهات رو نزدیکم ببینم بعد از کشتن اونا یه گلوله می کارم تو کله پوک تو.اینو تو مغزت فرو کن.
و گوشی رو روی مبل انداخت.
- این دیگه چه مصیبتیه؟
برای اولین بار ترسیده ود.مغزش کار نمی کرد.در کسری ثانیه تصمیم گرفت از تهران خارج شه که بعد از یه ذره فکر این راه رو احمقانه دید.پاهاش رو روی زمین کوبید و گفت – لعنت به این شانس.
کمی فکر کرد- اصلا از کجا معلوم؟شاید این سرگرده لاف زده.شاید اون مردک صورتمو ندیده.وای خدایا این آشغالو چکارش کنم.
تلفنش زنگ خورد- باز توئی که؟
- یگانه یه مامورت دیگه.باید هفته دیگه انجامش بدی.
- ببین اگه می خوای منو به پلیسا تحویل بدی بگو تکلیفم رو بدونم.
- چی داری می گی؟ می گم ماموریته.
- تو فکر کردی با بچه طرفی؟
- ببین...باید انجامش بدی.اوکی؟
- کی هست حالا؟
- این سرگرده رو دیدی؟
- همین رضایی؟
- آره همون...
- باید بکشمش؟
- نه...یعنی به مرور زمان.باید به زندگیش وارد بشی.اطلاعاتش رو بکشی بیرون و همه خانواده ش رو بکشی.
- چجوری آخه.
- اونش به خودت مربوطه.فقط ما برات یه هویت جدید درست می کنیم.خودت می دونی چطور باید بهش نفوذ کنی.
نفسی کشید- اطلاعاتشو کی برام می فرستین؟
- هم اطلاعات سرگرد و هم هویت جدیدت رو فردا برات می فرستیم.منتظر باش

*****
- جناب سرگرد افشین رضایی.34 ساله.متولد تهران.فرزند خلبان شهریار رضایی که سال 1360 زمانی که افشین فقط 4 سالش بوده توی جنگ شهید می شه.مادرش مائده رضایی که با شهریار دختر عمو و پسر عمو بودن و سال 1350 ازدواج می کنن.دو سال بعد پسر دار می شن و اسمشو می زارن آرتین.دخترشون افرا یه سال بعد به دنیا میاد و سه سال بعد افشین.افرا توی بمبارون تهران کشته می شه.چه پرونده جالبیه.آرتین رضایی هم پلیسه.درجه ش مثل برادر کوچکترشه.خوب...با این حساب من باید افشین،آرتین،مائده رو بکشم؟
کیوان- آرتین زن داره...اونم همینطور به علاوه بچه شش ماهه شون.
- چی؟
- مشکلیه؟
مکثی کردم- نه.
- نبایدم باشه.
- اسم من چیه؟
- تو مرسده تهرانی هستی.27 سالته متولد تهران.لیسانس مترجمی زبان داری.واحد رو به رویی سرگرد رو برات خریدیم.پدر و مادر نداری. منظورم اینه که هیچ کس رو نداری.ازدواج نکردی.پدر و مادرت شش سال پیش توی تصادف کشته شدن.خواهر و برادر نداشتی. سوال خاصی نداری؟
- نه.
- خونه ای که خریدیم مبله خریدیم.فقط وسایل ضروریتو ببر.شامل هر نوع اسلحه ای هم که داری می شه.اینجا هیچ نوع اسلحه ای جا نمی زاری.
- اون اطلاعاتی که از سرگردمون باید در بیارم در مورد چیه؟
- در مورد ما...و باندمون.سرگردمون خیلی پیش رفته.سریع باید جمعش کنی...وگرنه پای خودتم گیره.
- باشه...
- دیگه هم از اون کلت طلایی خوش دستت استفاده نکن.
- چرا؟
- اونا الان گلوله هاشو دارن.نمی خوام گیر بیفتی.
- دیگه چی نمی خوای؟
- نبود تو رو.وقتی این ماموریت تموم شد مال خودمی.
خندید – حالا.
*****
در خونه جدید زده شد.در رو باز کرد.مائده بود- سلام.
- سلام دخترم...همسایه کناریتون هستم.
- خوشبختم.من مرسده هستم.
- مائده هستم.مائده رضایی.
- بفرمایین تو خانم رضایی.
- نه عزیزم مزاحم نمی شم.
- چه مزاحمتی...بفرمایین تو.
خونه مبله خریده بود اما یگانه با سلیقه خودش دکوراسیون رو تغییر داد.مائده ده دقیقه ای نشست و بعد رفت.یه ظرف شکلات آورده بود.ظرفش یه بار مصرف ولی خوشگل بود.برش داشت و انداختش توی سطل آشغال.جعبه کلتش رو باز کرد.همیشه خیلی شیک تمیز نگهش می داشت.عاشق اسلحه ش بود.خیلی خوشگل و خوشدست.باعث می شد وقتی یه کسی رو می کشه احساس بدی بهش دست نده.دستش گرفت و کمی حرکتش داد و حرکات حرفه ای باهاش انجام داد.بعد از یه ربع خسته شد و کلت رو سر جاش گذاشت.خندید.
- کنار خونه ای که دو تا سرگرد توش زندگی می کنن اسلحه بازی خیلی جالبه.
سرگرد رو از پنجره دید که وارد محوطه آپارتمان شد.پالتوی قهوه ای اش رو پوشید و شال کرمی هم روی سرش انداخت و بیرون رفت.پاشنه کفشش بلند بود.سرگرد از پله ها بالا میومد.پاشنه ش رو به اون یکی گیر داد و تعادلش به هم خورد.افشین یگانه رو دید که پرت شد طرفش.بنا به غریزه گرفتش که شدت ضربه هلش داد و محکم به دیوار خورد.حواس یگانه جمع شد.
- وای...ببخشید.
افشین نگاهی به کفش یگانه انداخت- فکر کنم پاشنه ش شکست.
- اوپس.
- شما تازه اومدین؟
- بله.
- همسایه رو به روییتون هستم.
صدای بم مردی بلند شد- افشین...افشین کجا موندی؟
مردی چهار شانه تر از افشین از پله ها بالا اومد.یه لحظه نگاهش رو افشین و یگانه قفل کرد.یگانه به خودشون نگاه کرد.کمتر از ده سانت فاصله داشتن.
مرد که به یقین آرتین بود گفت- بد وقع مزاحم شدم؟
افشین نگاهی به برادر بزرگترش کرد- آرتین جان...ایشون بالای پله ها تعادلشون رو از دست دادن...
آرتین با بی صبری وسط حرف افشین پرید- خوب...الان چرا اینجایی؟
نگاه گنگ افشین باعث شد یگانه آروم بخنده.آرتین گفت- بابا مگه نرفتی لباس فرمتو عوض کنی با لباس شخصی بریم؟
- آها...
آرتین جوری که هر دو شنیدند گفت- مرض و آها.
افشین رفت و یگانه هم که دید کفشش داغون شده برگشت خونه.نگاه سختشو به دیوار دوخت- اولین قدم انجام شد.

در زدم.صدایی شنیدم- بفرمایید تو.
داخل شدم و احترام گذاشتم- سلام قربان.
سرهنگ رفیع گفت-سلام...آزاد سرگرد.خبری از ضارب نشد؟
- خیر قربان.
- هبچ مدرکی؟
- شاهد از ضارب یه فیلم پانزده ثانیه ای گرفته.من یه فرضیه دارم.
- چی؟
- حدس می زنم ضارب یه زنه.
- چطور؟
- اون فیلم زیاد کیفیت بالایی نداره منتها از طرز راه رفتن و استیلش کاملا می شه به این مسئله پی برد.
- صورتش معلومه؟
- خیر...اما یه کلت دستشه.یه کلت طلایی.و من کاملا این کلت رو می شناسم.
- توضیح بیشتر بده.
- این کلت باعث مرگ خیلی ها شده.چون گلوله هاش خاص هستن.قبل از قتل دختر سرهنگ قتلی انجام شد.یکی از کله گنده های مواد با شش گلوله توی بدنش پیدا شد.همه گلوله ها از همون اسلحه ای شلیک شدن که دختر سرهنگ رو کشت.
- اصلا چرا دختر سرهنگ..؟
- احتمالا قاتل رو دیده بوده.
- پس ما یه قاتل سریالی داریم؟
- خوب نمی شه اینجور نتیجه گرفت.
- علتش؟
- یه قاتل سریالی معمولا طعمه هاش به هم شباهت دارن.حالا یا شباهت ظاهری...یا تو یه مورد به هم شبیه ن.مثلا تویه کار.اما کسایی که با این کلت طلایی کشته شدن هیچ شباهتی با هم ندارن.وکیل. وزیر. سرهنگ. قاتل . جنایتکار...من همه رو بررسی کردم نقطه مشترکی با هم نداشتن.
- پس...
- یه چیز می مونه .این زن برای یه گروه کار می کنه که اون گروه دستور می ده هر کی براش دردسر درست می کنه رو بکشه.
- پیچیده شد...معلوم نیست نفر بعدی کی باشه.
- تحقیق کردم.اون وکیل و تمام کسایی که نام بردم به غیر از اون قاتلی که کشته شد و کله گنده مواد تو یه مورد مشترک بودن.
- چه موردی؟
- همون موردی که سرهنگ دنبالش بود.
- یعنی؟
- بله...محکوم کردن مسعود مظفر و به دار آویختنش.
- تو هم داری همین کار رو می کنی که.
- پس دنبال منم میان.
- به آرتین گفتی؟
- بله و الان اون نگران شیوا و مهتابه.می شه گفت تقریبا گیج شده.
آرتین- خودت گیجی.
نگاهی به آرتین انداختم که وارد شد و به سرهنگ احترام گذاشت.
- سرهنگ این داره شایعه سازی می کنه.خودش قاطی کرده.
سرهنگ- هم تو هم مادرت هم افشین هم زن و بچه ت دخیل شدین.باید نگران باشین.
آرتین جدی شد- باید چکار کنیم؟
- نمی دونم فعلا...اما مواظب خودتون باشین.

****
- آرتین باید چکار کنیم؟
- داداش کوچیکه ترسیدی؟
- نه نترسیدم...
آرتین چشماشو تنگ کرد.ناچار گفتم- آره ترسیدم...ولی بیشتر به خاطر مامان و شیوا و مهتاب.
- منم تربچه ام دیگه نه.
- تو می تونی از خودت دفاع بکنی.
- خب اینم حرفیه.
- باید از اینجا دورشون کنیم.
- آقای زرنگ ببخشید کجا؟
- نمی دونم...
- پس نظر نده الکی.
- راستی این دختره رو دیدی؟
- کدوم؟
- همین همسایه رو یه رویی؟
- خب؟
- قشنگه.
آرتین زد زیر خنده- واقعا؟
- چرا می خندی؟
- هیچی همینطوری.آخه..یاد دیروز افتادم که باهات ده سانتم فاصله نداشت.
- بابا صد دفعه ..از بالای پله ها پرت شد...گرفتمش.
- منم باور کردم.
- آرتین می شه نیمه منحرف مغزتو برای ده ثانیه از کار بندازی؟
- نه...
- می دونم ازت بعیده این کارا.
- بریم خونه؟
- گشنمه شدید.
وارد خونه شدیم.آرتین صدا زد- مامان...شیوا...کجایین؟این دختر بابا رو بیار شیوایی...خانمی...
شیوا دوید سمتمون- چیه صداتو انداختی رو سرت.مهمون داریم.سلام افشین.
آرتین - به اف اف سلام می کنی به شوهرت نمی کنی.مهمونمون کیه؟
شیوا - سلام آقای من.همین همسایه جدیده.مامان دعوتش کرد واسه شام.
- چه سریع دوست شدن.
آرتین- خوبه حالا همسنش نیست.
- من می رم لباسمو عوض کنم.میام.
رفتم سمت اتاقم.بلیزمو درآوردم که در باز شد و یه دختر وارد شد.چشمش به من افتاد و یه لحظه موند.بعد از اتاق دوید بیرون.منم همینجوری وایستاده بودم و در اتاقمو نگاه می کردم.همسایه جدیدمون بود.یه نگاه به خودم کردم.نیم تنه لخت بودم.دوباره در باز شد و آرتین اومد تو.
- به به...خدا بده برکت.عضله تو برم داداش.
- این دختره رو دیدی؟
- مرسده؟
- اسمش مرسده ست؟
- آره.چی شد؟
- اومد تو اتاق.
- ای وای...تو همین جا همینطوری بودی؟
- آره.
- دیدم مامان بهش گفت چادر می خواد بیاد تو اتاق تو.فکر کردم رفتی دست شویی بهش چیزی نگفتم.رسوا شدی داداش.
مامان همیشه نمازشو تو اتاق من می خوند.می گفت اینجا بهتره.نمی دونم چرا.شاید به خاطر پنجره های قدی بود که حس می کرد به خدا نزدیک تر می شه.برای همین چادرش همیشه تو اتاق من بود.
- چرا چرند می گی؟دختر که نیستم رسوا بشم.
- ممکنه باشی...رفتی معاینه کنی؟
- دیوونه ای واقعا.
- تو دیوونه ای که لخت جلوی من وایستادی داری کل کل می کنی.
یه بلیز آستین کوتاه به طرفم پرت کرد- بیا بپوش آبرومونو بردی.

وارد پذیرایی که شدیم مرسده و مامان و شیوا داشتن میز رو می چیدن.آرتین گفت.
- شیوایی این نی نی بابا کجاست؟
شیوا - نی نی تون خواب تشریف دارن.
- داداشی مهتاب به خودت رفته خواب آلوئه.
آرتین - نخیرم به عموش برده.
- نه خیرم...
مامان – باز دوباره شما دوتا افتادین به جون هم؟
آرتین- می خوام پشت پسر کوچولوتونو به خاک بمالم مامانی.
بعد شروع کردیم به کشتی گرفتن.یه چند دقیقه ای که گذشت دیدم داره واقعا پشتمو به خاک می ماله.بلند شدم و دستاشو گرفتم و یه زیرپایی بهش زدم.با هم افتادیم زمین.صدای مامان دراومد.
- پسرا این همسایه پایینی هام آدمن.
آرتین - زیاد درگیرشون نشو مامان.
- بسه دیگه بیاین شام.
با خنده و شوخی رفتیم سر میز شام.شاممونو خوردیم که گفتم- خوب...من و آرتین ظرفا رو می شوریم.
آرتین- چی؟ من ظرف بشورم؟ عمرا.
شیوا – نه خیر آقا آرتین باید بشوری..
داشتیم بحث می کردیم.یه دفعه دیدم نصف ظرفا جمع شده.مرسده داشت بقیه ظرفا رو می برد آشپزخونه.
- مرسده خانوم شما مهمونین...نباید..
- نه آقا افشین...مشکلی نیست.
مامان هم اومد تو آشپزخونه.دنبالش آرتین و شیوا هم اومدن.آرتین صداشو کلفت کرد.
- نه دیگه به غیرتمون برخورد...افشین برادر...اون کلتتو بیار بریم به جنگ ظرفا...
*****
- من دیگه برم مائده خانم.
- بودی گلم.
- نه دیگه بهتره برم...دیر وقته.
- هر جور راحتی دخترم.
یگانه از خونه ی رضایی ها بیرون اومد و وارد خونه خودش شد.
- لعنتی اگه تو اون اتاق نبود می تونستم اطلاعاتشو دربیارما...ای لعنت به ذاتت.
تلفنش زنگ خورد- چیه کیوان؟
- چه خبر از خونه اونا.
- از کجا فهمیدی؟
- تو خونه ت دوربین داریم.
- تو خجالت نمی کشی؟
- نه.
- می دونم با وجودت ناسازگاره.
- دلم می خواد زودتر شر اینا رو بکنم.
- اعصابم خورده.
- چی شده؟
- امشب امکانش بود که اطلاعاتو گیر بیارم. منتها پسره تو اتاقش بود نشد.یعنی من فکر کردم نیست.
- یگانه مواظب باشیا...گیر بیفتی...
- بله به تو ربطی نداره.فهمیدم...دیگه هم الکی بهم زنگ نزن.

نظرات شما عزیزان:

زهراT

ساعت10:24---22 ارديبهشت 1393

[وب سایت]

خوب چرا ادامه اش رو نمیذارین
پاسخ:قرار داده شد

زهراT

ساعت22:14---19 ارديبهشت 1393

[وب سایت]

این داستان پلیسی؟؟؟؟؟؟؟؟؟
پاسخ:نظر شما چیه؟

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: